Gminę Sierakowice przecinają cztery trasy rowerowe.

Najbardziej centralnie przez jej obszar wytoczona została trasa 13 wiodąca z Kamienicy Królewskiej przez Sierakowice do Kamienicy Szlacheckiej i Borucina w gminie Stężyca. Na odcinku do Sierakowic pokrywa się ona z czerwonym szlakiem pieszym.
Trasę 12 zaprojektowano w zachodniej części gminy. Rozpoczyna się we wsi Linia i na obszar gminy Sierakowice wkracza w okolicach Jeziora Czarnego w zespole Jezior Potęgowskich. Stąd biegnie przez Kamienicę Królewską do Pałubic. Blisko pałubickiej szkoły znajdują się wyrobiska torfowe zalane wodą, są one ostoją wodnego ptactwa. Wiosną i latem słychać tam całymi dniami głosy mew i rybitw. Jest to jedyne tego rodzaju miejsce na terenie gminy. Wszelkie są mniejsze i mniej licznie zasiedlone przez ptactwo. Następnie trasa prowadzi wzdłuż Bukowiny przez Załakowo i Łyśniewo, liczne jeziora w tej okolicy przyczyniły się do rozwoju letniego wypoczynku. Nad jej brzegami powstało dużo domków letniskowych. Latem zjeżdża tu dużo turystów i żartownisie głoszą, że nie przybysze mieszkają u Łyśniewian tylko Łyśniewianie u przybyszów. W czasie ostatniej wojny Niemcy określali Łyśniewo mianem „gniazda polskości”, ponieważ tylko jedna osoba, chcąc prawdopodobnie uzyskać rentę inwalidzką, podpisała zgodę na przyjęcie obywatelstwa niemieckiego III grupy. W „Łyśniewskim Dworze” urodził się ks. Antoni Pelpliński, poeta i autor wielu piosenek i pastorałek, stąd również pochodzi brat księdza, Aleksy Pelpliński, także poeta ludowy, autor kilku komedii scenicznych i jasełek napisanych po kaszubsku.

Pokonując prawie bezleśną przestrzeń pól uprawnych szlak osiąga Gowidlino z pięknym Jeziorem Gowidlińskim, malowniczo położonym wśród lasów; z wyspą Gowid, owianą legendą. Wieś Gowidlino stanowi prawdziwy klejnot naszej gminy, gdyż zaliczana jest do terenów wypoczynkowo-rekreacyjnych. Nad brzegami Jeziora Gowidlińskiego rozłożyły się ośrodki wczasowe, które cieszą się dużym powodzeniem.

Trasa 14 tylko na krótkim odcinku biegnie przez skrajnie północną część gminy z Pałubic do Skrzeszewa (gdzie godzinami można obserwować, jak żyje i wychowuje swoje potomstwo czapla siwa) na granicy Kaszubskiego Parku Krajobrazowego i dwukrotnie przecina rzekę Bukowinę na sandrowym szlaku. Aż do wsi Bukowina, położonej w gminie Cewice, poprowadzona została drogą główną Sierakowice – Lębork. Dalej szlak biegnie drugorzędnymi drogami na zachód do Cewic, żeby znów osiągnąć Gowidlino.

Trasa 10 pokrywa się na obszarze gminy Sierakowice z czerwonym szlakiem pieszym wytyczonym na jej północnym skraju z Kamienicy Królewskiej w kierunku wschodnim przez Mirachowskie Lasy. Już poza gminą biegnie na południe nie mniej pięknymi krajobrazowo drogami przez Miechucino, Borzestowo, Wygodę, Łączyńską Hutę do Łączyna.

Kaszubski Park Krajobrazowy został utworzony Uchwałą nr XIX/82/83 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku z dnia 15 czerwca 1983 roku. Obejmuje centralny obszar etniczny Kaszub, położony na Pojezierzu Kaszubskim. Powierzchnia KPK wynosi 33 202 ha, z czego większość zajmują użytki rolne 16 712 ha (50,3%), następnie lasy 11 230 ha (33,8%) oraz wody 3 430 ha (10,3%).
Teren parku znajduje się w granicach trzech powiatów (kartuskiego, kościerskiego, wejherowskiego) oraz ośmiu gmin, z których Kartuzy, Chmielno, Sierakowice i Stężyca stanowią większość powierzchni Parku. Pozostała część należy do Somonina i Linii oraz marginalnie do Kościerzyny i Nowej Karczmy.

Otulina parku zajmuje powierzchnię 32 494 ha. Otacza ona prawie cały Park, brak jej w dwóch miejscach: na odcinku pokrywania się granicy Parku z granicą miasta Kartuzy oraz na północny zachód od Parku w gminie Cewice.
Kaszubski Park Krajobrazowy sąsiaduje z pięcioma obszarami chronionego krajobrazu: od północy z Obszarem Chronionego Krajobrazu Dolina Łeby, od zachodu z Gowidlińskim Obszarem Chronionego Krajobrazu, od wschodu z Kartuskim Obszarem Chronionego Krajobrazu oraz Obszarem Chronionego Krajobrazu Doliny Raduni, od południowego zachodu z Przywidzkim Obszarem Chronionego Krajobrazu.

Sierakowice – Wygoda Sierakowska – Mojusz – Szopa – Bącka Huta – Bącz – Palestyna – Jezioro Bukowskie – Rezerwat „Kurze Grzędy” – Rezerwat „Jezioro Turzycowe” – Rezerwat „Jezioro Lubygość” – Szczelina Lechicka – Jezioro Kamienne – Kamienica Królewska

Szlak Kaszubski (czerwony)

Sierakowice – Kamienica Królewska – Kartuzy – Gołubie – Olpuch – Wdzydze
Długość szlaku: 130,65 km, w tym 11,4 w gminie Sierakowice

Szlak bierze początek w centrum wsi Sierakowice i na odcinku do Kamienicy Królewskiej pokrywa się ze starym szlakiem pieszym. Jest to bez wątpienia najpiękniejszy, najdłuższy i najpopularniejszy szlak Pojezierza Kaszubskiego, nie omijający chyba żadnej z jego pereł na swojej długiej trasie. Szlak ten jest piękny zarówno latem, kiedy rozliczne jeziora kuszą swą chłodną tonią, jak i w pozostałych porach roku – nie skąpiących czy to leśnego runa, świeżej zieleni czy po prostu niepowtarzalnych widoków. Trasa szlaku przebiega malowniczo wzdłuż brzegów rynny Jezior Potęgowskich opuszczając gminę w miejscu zwanym Kamienicki Młyn – położonym nad jeziorami Białym i Potęgowskim. W miejscowości tej znajduję się także cmentarzysko płaskie z wczesnej epoki żelaza, kurhan oraz osada w dolinie między jeziorami Junno i Odnogą. W Kamienickim Młynie warto zwiedzić również hutę szkła z XVI-XVIII wieku.

Dalsza podróż przebiega przez gminę Kartuzy, pretendującą do miana stolicy Kaszub, a rozpoczyna się od urokliwego odcinka wytyczonego na skraju trzech rezerwatów przyrody: „Szczelina Lechicka”, „Żurawie Błota”, „Lubygość” oraz Jeziora Kamienne, zwane również Mirachowską Świtezią. Dalej przebiega wzdłuż doliny Łeby i granicy rezerwatu „Staniszewskie Zdroje”.

Po opuszczeniu Kartuz trasa przecina najpopularniejszą cześć Pojezierza Kaszubskiego zwaną „Szwajcaria Kaszubska”. Pierwszy przystanek to Chmielno – wieś uchodząca za jedną z piękniejszych zakątków Ziemi Kaszubskiej, znana również z ceramiki rodu Neclów. Tu również rozpoczyna się Szlak Kółka Raduńskiego – kaszubskie jeziora połączone w formie pętli rzeką Radunią, w niedalekiej odległości od Wzgórz Szymbarskich. Jest to także idealne miejsce dla kajakarzy.

Następnie szklak zmierza w stronę jeziora Wdzydze, bardziej znanym w tym regionie pod nazwą „Kaszubskie Morze”. Po drodze mija równie uroczą okolicę, Łubianę, która zdobywa rozgłos dzięki porcelanie zdobionej wzorami kaszubskimi. Miejscowość ta jest również ważna pod względem historycznym – podczas II wojny światowej odbył się tu jeden z największych bojów partyzanckich na Kaszubach.
Szlak kończy się w miejscu zbiegu wszystkich ramion jeziora Wdzydze, zwanego „Krzyżem”. Tutaj również znajduję się najstarszy skansen w Polsce, który warto zwiedzić będąc w tej okolicy – Kaszubski Park Etnograficzny we Wdzydzach Kiszewskich. Jest to doskonałe miejsce na zakończenie pięknej, samochodowej wyprawy Szlakiem Kaszubskim.

Szlak Kręgów Kamiennych (zielony)

Sierakowice – Tuchlino – Lipusz – Czarna Woda
Długość szlaku: 94,35 km – w gminie Sierakowice 7,15 km

Ten szlak bierze początek w Sierakowicach i przecina gminę wiodąc przez Tuchlino na zachodni brzeg Jeziora Tuchlińskiego, gdzie w miejscowości Rębienica opuszcza jej terytorium. W pierwszej części szlaku wędrujemy mało zalesionym, falistym terenem Pojezierza Kaszubskiego. Do południowej części obszarów, które przecina szlak, przylgnęła nazwa „Czyste Pola”, wywodząca się z faktu, że łatwiej rodzą czyste kamienie niż kłosy.
Dla odmiany, w następnej części, szlak wiedzie płaskim, lesistym terenem równin: Charzykowskiej i Tucholskiej, przyozdobionym u ich zbiegu krzyżem Jezior Wdzydzkich. Szlak wkracza też w północne połacie Borów Tucholskich, obfitujących w grzyby, posiadające tyle uroku, że mogą zadowolić wszystkich, poszukujących piękna ojczystej ziemi.
Nierzadko ścieżki szlaku prowadzą do jakiegoś tajemniczego uroczyska lub nad niejedno z malowniczych jezior, także do wiosek zagubionych w leśnej głuszy.
Niewątpliwie największą atrakcją szlaku jest cmentarzysko z kamiennymi kręgami z okresu rzymskiego położone nad Jeziorem Długim koło Węsior. Tereny objęte Szlakiem Kręgów Kamiennych w czasie II wojny światowej były miejscem działania partyzantów Tajnej Organizacji Wojskowej „Gryf Pomorski”, stąd jego druga nazwa – „Partyzancki”. Po drodze mijać będziemy wiele miejsc martyrologii i walk z hitlerowcami. Szlak ten kończy się w Czarnej Wodzie.

Szlak Wzgórz Szymbarskich (czarny)

Sierakowice-Bącka Huta- Gołubie- Szymbark- Wieżyca-Sopot (długość 121,55 km – w gminie S-ce 17,4 km)
Rozpoczyna się w Trójmieście i wiedzie w centralną część Pojezierza Kaszubskiego przez Wzgórza Szymbarskie oraz okolice Jezior Raduńskich w Mirachowskie Lasy, które były ostoją ruchu oporu – działali tu partyzanci z Gryfa Pomorskiego. Na obszar gminy Sierakowice szlak wkracza w Bąckiej Hucie, skąd urokliwymi drogami leśnymi dociera do Sierakowic.